Jowisz to prawdziwy gigant Układu Słonecznego. Gdyby zebrać wszystkie pozostałe planety do kupy, ich masa i tak byłaby 2,5-krotnie mniejsza od masy Jowisza. Ma on przy tym aż 79 znanych nauce księżyców, w tym Europę, czyli obiekt, na którym najprawdopodobniej znajduje się masywny, podpowierzchniowy ocean wypełniony wodą.
Orbita składa się z trajektorii, jaką obiekt w Układzie Słonecznym ma wokół innego, na przykład wszystkich planet wokół Słońca. W następnym artykule dowiemy się więcej o tym, z czego składają się orbity. Orbity Układu Słonecznego i więcej. W dziedzinie fizyki definicja orbity składa się z trajektorii, do której odnosi się obiekt fizyczny wokół drugiego, gdy znajduje się pod wpływem potężnej siły centralnej, takiej jak grawitacja. Wskaźnik1 historia2 Orbity planetarne3 Intuicyjne wyjaśnienie4 Analiza ruchu Klasyczna teoria orbity Isaaca Teoria relatywistyczna Orbity w przypadku Orbity w przypadku relatywistycznym5 Okres orbitalny6 Parametry geometryczne orbity7 Rodzaje Według Przez organ Orbity Marsjańskie orbita Orbita słoneczna Rozpoczyna się od wielkiego matematycznego wkładu Johannesa Keplera, który miał być osobą, która sformułowała wspaniałe wyniki 3 praw Ruchu Planetarnego, które sam stworzył, a mianowicie: Pierwsze prawo ruchu planetarnego Klepera: W tym miejscu zwrócił uwagę, że orbity wszystkich planet Układu Słonecznego stają się eliptyczne i nie są okrągłe lub, w przeciwnym razie, epicykle, jak wcześniej sądzono i że Słońce znajdowało się w jednym ze swoich ognisk, a nie jak wszyscy. myśli, że jest w centrum orbit planet. Drugie prawo ruchu planetarnego Klepera: W tym miejscu opisuje, że prędkość orbitalna każdej z planet nie jest częsta, jak również sądzono, ale że prędkość planety będzie zależeć od rodzaju ścieżki między planetą a Słońcem. Pierwsze prawo ruchu planetarnego Klepera: To tam Kepler znalazł rodzaj uniwersalnej korelacji między właściwościami orbitalnymi każdej z planet krążących wokół każdej z planet ścieżka między nią a sześcianem Słońca 3), mierzy się zwykle w jednostkach astronomicznych, podobnie jak w przypadku okresu planety do kwadratu (Okres planety 2), który jest mierzony w latach ziemskich. Znany Isaac Newton był osobą, która pokazała, że prawa wielkiego Johannesa Keplera pochodzą z teorii grawitacji Newtona i że, ogólnie rzecz biorąc, orbity każdego z ciał, które reagowały na siłę grawitacji, miały przekrój stożkowy. Tak więc sam Isaac Newton wskazał również, że 2 ciała nadal poruszają się po swoich orbitach o wymiarach, które są zwykle odwrotnie proporcjonalne do ich mas w stosunku do ich zwykłego środka masy. Kiedy jedno ciało staje się znacznie większe i ma większą masę niż w przypadku drugiego, dokonuje się pewnego rodzaju konwencji, zgodnie z którą środek każdej z mas jest uważany za punkt centralny ciała o masie znacznie większej. większy lub większy. Dzięki wiedzy o orbitach możemy dowiedzieć się na przykład o Ruchy Ziemi, dlatego ważne jest, aby wiedzieć Czym jest orbita? i wszystko z tym związane. Orbity planetarne W ramach tego, co jest układem planetarnym, który składa się z: Planety Planety karłowate Asteroidy komety Kosmiczne śmieci Wszystkie z nich krążą wokół największej głównej gwiazdy naszego Układu Słonecznego, czyli Słońca. Na przykład kometa krążąca po orbicie zwanej paraboliczną lub hiperboliczną wokół głównej lub centralnej gwiazdy, która byłaby Słońce nie ma związku grawitacyjnego z tą gwiazdą i dlatego nie będzie uważane za część tego układu planetarnego głównej gwiazdy. Komety o wyraźnie hiperbolicznych orbitach nie zostały zwizualizowane w Układzie Słonecznym. Ciała, które grawitacyjnie łączą się z każdą z planet układu planetarnego, czy to sztuczne, czy naturalne, to te, które wykonują wokół planety tzw. orbity eliptyczne. Z powodu dwustronnych perturbacji grawitacyjnych mimośrody każdej z orbit planet zmieniają się na przestrzeni lat. Planeta Merkury, która jest najmniejszą planetą w całym Układzie Słonecznym, ma znacznie bardziej ekscentryczną orbitę w przeciwieństwie do pozostałych. Następna jest Mars, Czerwona planeta, podczas gdy inne planety o mniejszej ekscentryczności stają się: planeta Wenus planeta Neptuna W momencie, gdy 2 obiekty krążą między nimi, tzw. Periastron składa się z ekstremum początkowego, w którym oba obiekty będą bliżej siebie, a w przypadku tzw. jak najdalej od siebie. W przypadku orbity eliptycznej, punkt środkowy mas układu pomiędzy obiektem na orbicie a obiektem będącym orbiterem znajduje się w jednym z ognisk każdej orbity, bez innego ogniska. W momencie, gdy jedna z planet zbliża się do tzw. periastronu, planeta zwiększa swoją prędkość. Wręcz przeciwnie, gdy planeta zbliża się do apoastro, zmniejsza intensywność swojej prędkości. Intuicyjne wyjaśnienie Istnieje kilka sposobów wyjaśnienia funkcjonowania orbity, niektóre z nich to: Kiedy obiekt ( planeta, asteroida, kometa, satelita) porusza się ukośnie, spada w kierunku innego obiektu znajdującego się na orbicie. Jednak porusza się tak szybko, że krzywizna wspomnianego obiektu na orbicie spadnie poniżej niego przez cały czas. Potężna siła, taka jak grawitacja, jest odpowiedzialna za pociągnięcie obiektu na zakrzywioną odległość, jednocześnie próbując utrzymać go w linii prostej. Kiedy obiekt spada, porusza się z jednej strony tak szybko, że ma niezbędną prędkość styczną, aby móc ominąć obiekt znajdujący się na orbicie. Jednym z najczęściej używanych przykładów ilustrujących orbitę wokół planety jest Kanion Newtona. W tym przykładzie wyobraźmy sobie działo znajdujące się na szczycie góry, które będzie strzelać kulami armatnimi o poziomym kształcie. Wymagane będzie, aby góra nie znajdowała się na bardzo dużej wysokości, aby uniknąć atmosfery ziemskiej i w ten sam sposób zignorować skutki tarcia o kulę armatnią. Gdyby to działo wystrzeliło kulę o niskiej klasie prędkości początkowej, tor kuli zakrzywiłby się i zderzył z powierzchnią ziemi (A). Zwiększając prędkość początkową, kula armaty zderzy się z powierzchnią Ziemi, ale tym razem w znacznie większej odległości od armaty (B), ponieważ ogon w tym czasie opada, powierzchnia ziemi również się ugnie. Ruchy te są technicznie określane jako orbity, ponieważ opisują rodzaj eliptycznego kierunku wokół środka ciężkości, który jest jednak przerywany w momencie zderzenia z planetą Ziemią. Gdyby kula armatnia miała zostać wystrzelona z dużą prędkością, ziemia byłaby zakrzywiona na tyle, gdy kula spadała, w taki sposób, że kula nigdy nie zderzyłaby się z powierzchnią ziemi. Trzeba powiedzieć, że wykonuje orbitę bez jakiejkolwiek przerwy lub bez przecięcia. Możemy więc podkreślić, że istnieje pewna prędkość, która wytworzy orbitę kołową (C) dla każdej z wysokości powyżej tego, co jest centralnym punktem grawitacji. Jeśli prędkość detonacji wzrośnie znacznie powyżej tej prędkości, powstaną orbity eliptyczne (D). Przy znacznie większej prędkości nazywa się to prędkością ucieczki, która ponownie będzie zależeć od klasy wysokości, z której kula zostanie zdetonowana, dla której nieskończona orbita (E) jest spowodowana, po pierwsze, klasą paraboliczną i znacznie szybszą niż hiperboliczna. klasa. W przypadku 2 klas nieskończonych orbit, w rezultacie obiektowi udaje się uciec przed grawitacją planety i podążać w przestrzeń kosmiczną bez żadnego kierunku. Analiza ruchu orbitalnego Przeprowadzimy analizę dotyczącą tego, czym jest ruch orbitalny Układu Słonecznego, zaczynając od znanej klasycznej teorii Izaaka Newtona, następnie przejdziemy do teorii relatywistycznej Einsteina, a następnie przejdziemy do analizy orbit w przypadek Newtona i Orbity w przypadku relatywistycznym. Klasyczna teoria orbity Isaaca Newtona W przypadku układu składającego się tylko z około 2 ciał, na które ma wpływ wyłącznie grawitacja, orbity można obliczyć za pomocą dobrze znanych praw Newtona i w ten sam sposób za pomocą prawa powszechnego ciążenia Einsteina, które jest: Suma wszystkich sił byłaby równa masie pomnożonej przez prędkość. Grawitacja jest zwykle proporcjonalna do iloczynu każdej z mas i odwrotnie jest proporcjonalna do kwadratu ścieżki (ten typ obliczeń ignoruje wszystkie minimalne efekty takie jak kształt i wymiary każdej z nich ciał, które zwykle nie mają znaczenia, jeśli ciała te krążą w znacznie większej odległości w porównaniu z ich własnymi wymiarami i w ten sposób można zignorować efekty relatywistyczne, które również są bardzo małe w ogólnych warunkach Układu Słonecznego) . Aby wykonać każde z obliczeń, wygodnie jest móc opisać, jaki jest ruch w układzie współrzędnych, który koncentruje się na środku ciężkości układu. Jeśli jedno z ciał stanie się znacznie większe od drugiego, środek ciężkości zwykle pokrywa się z rodzajem środka ciała, które jest znacznie cięższe, więc można wywnioskować, że lżejsze ciało to to, które krąży wokół najcięższego. Teoria Isaaca Newtona składa się z teorii, która głosi, że w zagadnieniu dwóch ciał, orbita jednego ciała staje się rodzajem przekroju stożkowego. Orbita może być nawet otwarta, jeśli wspomniany obiekt nigdy nie powróci lub zostanie zamknięty, w przypadku powrotu tego obiektu wszystko będzie zależeć od całkowitej sumy energii kinetycznej, a także potencjału systemu, który wywiera na obiekt planetarny. Teoria relatywistyczna Einsteina Powszechnie wiadomo, że teoria relatywistyczna jest w wielkiej sprzeczności z newtonowską teorią grawitacji, ponieważ działanie toru chwilowego zachodzi w pierwszej. Ten i wiele innych powodów skłoniło samego Einsteina do poszukiwania bardziej ogólnej teorii, znanej jako ogólna teoria względności, która zazwyczaj zawiera rodzaj poprawnej relatywistycznej reprezentacji tego, czym jest pole grawitacyjne. W tej teorii stan masy znajdującej się w przestrzeni kosmicznej będzie zakrzywiał czasoprzestrzeń w taki sposób, że jej geometria przestanie być euklidesowa, nawet jeśli nadal będzie mniej więcej euklidesowa, jeśli wspomniane masy i prędkości każdego z ciał przyjąć pewne wartości, takie jak te, które są wizualizowane w naszym Układzie Słonecznym. Tzw. orbity planetarne nie są zazwyczaj przekrojami stricte stożkowymi, ale raczej krzywymi geodezyjnymi, czyli rodzajem linii małej krzywizny, na której jest zakrzywiona geometria przestrzeni i czasu. Teoria ta nie staje się liniowa, zwykle chodzi o wykonanie z nią obliczeń, na przykład, aby móc uzyskać wynik problemu 2 ciał o identycznych masach. Kolejną rzeczą, której możemy się nauczyć, jest Satelity Jowisza, jak się nazywają, jakie są ich orbity i wiele więcej na ich temat. Jednak w przypadku układów planetarnych, takich jak nasz Układ Słoneczny, gdzie gwiazda centralna, jaką jest Słońce, jest zwykle znacznie masywniejsza niż w przypadku pozostałych planet, a więc krzywizna przestrzeni/czasu, która jest złożona w kierunku Słońce, to w porównaniu z innymi planetami iw ten sposób możemy założyć, że wszystkie inne obiekty są w związku z tym mniej masywne i poruszają się zgodnie z geodezyjną geometrią wygiętą przez samo Słońce. W przypadku wartości obecnych w naszym Układzie Słonecznym, ilościowe wyniki tego, czym jest Teoria Einsteina, są w przybliżeniu bardzo liczbowo bardzo zbliżone do tego, czym jest Teoria Newtona, czyli Teoria Newtona, więc powoduje to, że jest to uzasadnione dla najbardziej praktycznych celów wykorzystania teorii Newtona, która jest zwykle znacznie prostsza obliczeniowo. Jednak teoria Newtona nie była jeszcze w stanie wyjaśnić pewnych typów faktów, które zostały rozwiązane przez własną relatywistyczną teorię Einsteina, wśród nich jest to, jaki jest efekt postępu peryhelium, zwłaszcza planety Merkury, którą zarządzała. być wyjaśnione z doskonałym przybliżeniem przez relatywistyczną teorię Alberta Einsteina, jednak nie jest to możliwe przez teorię Newtona. Orbity w przypadku Newtona Aby przeanalizować, jaki jest ruch masy pod wpływem wielkiej siły, która przez cały czas porusza się z ustalonego punktu początkowego, najkorzystniejsze są współrzędne biegunów, których początki pokrywają się z tymi samo centrum siły. W tym układzie współrzędnych składowe promieniowe i poprzeczne są następujące: Ponieważ siła ta jest całkowicie promieniowa, a przyspieszenie z kolei jest proporcjonalne do tej siły, oznacza to, że prędkość poprzeczna staje się równa (0) zero. Co skutkuje w: Po integracji uzyskamy: , co jest rodzajem teoretycznego dowodu na to, czym jest II Prawo Keplera. Stała całkowania I staje się szansą kątową na jednostkę masy. W wyniku czego, Gdzie dodana zmienna: Siła promieniowa staje się f(r) razy jedność, która jest ar, po wyeliminowaniu zmiennej czasowej ze składowej promieniowej tego równania, którą otrzymujemy, W przypadku grawitacji, uniwersalne prawo grawitacji realizowane przez Izaaka Newtona to to, które mówi, że siła zostaje odwrotnie dostosowana do kwadratu trajektorii, Gdzie (G) staje się stałą powszechnego ciążenia, (m) jest masą ciała orbitującego, a (M) składa się z masy ciała centralnego. Zastępując w powyższym równaniu, otrzymujemy, W przypadku siły grawitacji pojęcie po prawej stronie tego równania stanie się rodzajem stałej, a z kolei równanie zacznie przypominać równanie harmoniczne. Równanie wykonane dla orbity opisanej przez cząstkę składa się z: Gdzie p,e i θ0 stać się stałymi integracji, Jeśli parametr (e) staje się mniejszy niż 1, wtedy (e) staje się mimośrodem, a (a) półosią wielką dla pewnego rodzaju elipsy. Ogólnie można go rozpoznać jako równanie przekroju stożkowego we współrzędnych biegunów (r,θ). Orbity w przypadku relatywistycznym Teraz, w przypadku teorii relatywistycznej, problem dwóch ciał można nawet rozwiązać za pomocą rozwiązania Schwarzschilda, dla którego jest pole grawitacyjne ustanowione przez jedno ciało z klasą symetrii sferycznej. Orbita planetarna w czasoprzestrzeni staje się geodezją własnej metryki Schwarzschilda. Otrzymana orbita miałaby, z pewnego rodzaju geodezji, jaką jest jej metryka Schwarzschilda, odpowiednik, którego cząstka zauważy bardzo efektywną prędkość promieniową podaną w następujący sposób: Gdzie jest podzielony w następujący sposób: g Jest to stała uniwersalnej grawitacji, a także prędkości światła. r, staje się współrzędną radialną Schwarzschilda. l, jest orbitalnym momentem pędu planety na jednostkę masy. Stałe ruchu są powiązane z energią i momentem pędu, którymi są: Równanie ruchu powoduje zmianę u = 1/r, jak w przypadku klasycznym, gdzie jest ona następująca: W przypadku każdej planety należącej do Układu Słonecznego poprawka relatywistyczna, jaką daje trzecia kadencja drugiego członka, jest zwykle minimalna w porównaniu z innymi warunkami. Aby to wszystko zademonstrować, wygodnie jest umieścić rodzaj bezwymiarowego parametru, który byłby: ∈ = 3 (GM/cl)2 i ustalenie nowego kursu zmiennej ū = ul2 / GM jakim jest równanie ruchu, które można następnie przepisać w następujący sposób: Gdzie: W przypadku planety Merkury parametr ∈ składa się z maksimum i wartości, która jest osiągnięta z = 5,09. 10 -8. Jednak minimum tego terminu oznacza, że poprawki relatywistyczne to te, które dają tylko małe poprawki iz tego samego powodu teoria Newtona, którą nazywamy Newtonowską, daje tak dobre przybliżenia tego, czym jest Układ Słoneczny. Poszukiwanie każdego z pierwiastków funkcji ƒ (ū), gdzie uwzględniane jest minimum wspomnianego parametru, które wynosi: W przypadku orbit planet można je ustalić w ū1 ū3 co jest wykluczone, ponieważ implikuje to, że cząstka spadnie na Słońce ū → ∞. Rozwiązanie równania jest następujące: Ten rodzaj całki można zredukować do całki eliptycznej, zmieniając zmienną z v = ū1 + 1/t2, stając się: gdzie: do2 = 1/ (ū2 - lub1), b2 = 1/ (ū3 - lub1). Używając jednej z tak zwanych eliptycznych funkcji Jacobiego, całkę można uzupełnić jako: ∈ 1 / 2 θ = bns -1 (t/a) z modułem, który jest dany przez k = √ b/a, używając tego typu wyniku do równania orbity, które można uzyskać: Gdzie: K2 = 2 e∈ + XNUMX (e2) staje się modułem wszystkich funkcji eliptycznych Jacobiego dla orbity. Jeśli ∈ = 0, oznacza to, że A = 1 – e, B = 2e, n = ½, k = 0 i w tym przypadku orbita planety jest całkowicie zredukowana do przypadku klasycznej teorii Newtona: Że jest to rodzaj elipsy ekscentryczności mi. Orbita relatywistyczna zwykle nie jest jednak okresowa, ale jest quasi-elipsą, która płynnie obraca się wokół Słońca. Jest to znane jako przesunięcie peryhelium, które jest zwykle znacznie bardziej wyraźne, zwłaszcza w przypadku planety Merkury. Z rozwiązania poprzednich równań wynika, że peryhelium występuje przy θ = K/n, a następna wartość, dla której jest podana, staje się θ = 3 K/n, gdzie k jest ¼ okresu, który powstał, więc jest to eliptyka całka pierwszego gatunku całkowitego, dla którego między 1 peryhelium kąt obrotu nie wynosi 2 π, ale klasę wielkości, która jest nieco większa niż: Dla przypadku Planety Merkury z ∈ = 5, 09-8 postęp wskazanego peryhelium osiąga około cala na wiek, ogólnie jego okres wynosi około 88 dni, co zwykle jest wartością eksperymentalną cala na wiek. To właśnie tego rodzaju porozumienie ustanowiło pierwotny wielki sukces teorii, która dała jej szeroką ogólną aprobatę. Jest wielu ekspertów w tej dziedzinie, którzy nadal mają kontrowersje dotyczące tego, czym jest Artykuł naukowy dotyczący Układu Słonecznego, gdzie ustalana jest głównie orbita Układu Słonecznego i każdy z tworzących go obiektów. Okres orbitalny Tak zwany okres orbitalny polega na tym, jak długo obiekt kosmiczny lub planeta może w pełni wykonać swoją orbitę (mówiąc o obiekcie, mamy na myśli planety, księżyce, satelity). Istnieją różne klasy okresów orbitalnych dla tych planet lub obiektów znajdujących się wokół Słońca: Pierwszy: okres gwiezdny Pierwszym z nich jest okres gwiezdny, który obejmuje czas potrzebny obiektowi na ukończenie orbity wokół Słońca, w odniesieniu do satelitów lub gwiazd. Ten rodzaj okresu jest uważany za prawdziwy przedmiot. Drugi: okres synodyczny Drugi obejmuje okres synodyczny, czyli czas, w którym obiekt ponownie pojawi się w początkowym punkcie przestrzeni, w odniesieniu do głównej gwiazdy, którą jest Słońce, gdy jest on oglądany z Ziemi. Ten rodzaj okresu to taki, który intuicyjnie wyczuwa czas pomiędzy dwoma ciągłymi podejściami i możemy również powiedzieć, że jest to fikcyjny okres orbitalny tego obiektu. Ten okres różni się od pierwszego, ponieważ Ziemia również krąży wokół Słońca. Trzeci: okres drakoński Okres Drakonitów składa się z czasu potrzebnego na dwukrotne przejście tego samego obiektu przez węzeł wstępujący, który jest punktem jego orbity, który przecina orbitę ekliptyki z części półkuli południowej na północ. Ten typ okresu różni się od pierwszego okresu gwiezdnego, ponieważ linia guzków generalnie zmienia się powoli. Czwarty: okres anomalistyczny Czwarty to Okres Anomalistyczny, który składa się z czasu potrzebnego na dwukrotne przejście tego samego obiektu przez obszar jego peryhelium, który jest najbliższym Słońcu. Okres ten różni się od pierwszego Okresu ze względu na fakt, że większe guzki również powoli się zmieniają. Piąty: okres tropikalny Piąty dotyczy Okresu Tropikalnego, na który składa się czas, w którym ten sam obiekt dwukrotnie przejdzie przez obszar sprawiedliwego wzniesienia o wartości zero (5). Jest to zazwyczaj nieco krótsze niż w przypadku pierwszego Okresu Gwiezdnego ze względu na precesję tzw. równonocy. Parametry geometryczne orbity Parametry wymagane do wyznaczenia orbity to tzw. elementy orbitalne, wykorzystujące rodzaj dwumasowych modeli, które są zgodne z prawami ruchu Izaaka Newtona. Tak więc istnieje około 2 rodzajów podstawowych parametrów podstawowych, znanych również jako elementy Keplera, które na cześć słynnego fizyka Keplera składają się z następujących elementów: Pierwszy parametr: Długość węzła wstępującego = ( Ω ) El Segundo Parametr: Skok = ( i ) Trzeci Parametr: Argument z peryhelium = ( ω ) Czwarty parametr: Półduża oś = ( a ) Piąty parametr: Mimośród = ( e ) Szósty parametr: Średnia anomalia epoki = ( Mo ) Z drugiej strony inne elementy orbitalne, które są używane oprócz powyższych, to: Prawdziwa anomalia = (v) Półoś mała = (b) Mimośród liniowa = (∈) Anomalia ekscentryczna = (E) Długość rzeczywista = (l) Okres orbitalny = (T) Rodzaje orbit Będziemy obserwować, jakie są typy orbit, które istnieją w Układzie Słonecznym, które są podzielone na 2 główne, które są: Ze względu na jego cechy. Za swój Organ Centralny. Według cech W przypadku klasyfikacji po jej charakterystyce występuje około 14 typów, które są: Koło Orbita Orbita ekliptyki Orbita eliptyczna Orbita bardzo eliptyczna lub orbita bardzo ekscentryczna Cmentarzowa orbita Orbita transferowa Hohmanna trajektoria hiperboliczna Pochylona orbita trajektoria paraboliczna Przechwytywanie orbity Ucieczka z orbity Orbita półsynchroniczna Orbita podsynchroniczna Orbita synchroniczna Przez organ centralny W przypadku II klasyfikacji rozkłada się to na 2 klasy orbit, które są: Orbity Ziemi Marsjańskie orbity Orbity Księżycowe Orbity słoneczne Orbity Ziemi W przypadku orbit naziemnych istnieje około 12 klas orbit, które są: Orbita geocentryczna Orbita geosynchroniczna Orbita geostacjonarna Geostacjonarna orbita transferowa Niska orbita okołoziemska Średnia orbita okołoziemska Orbita Molniyi W pobliżu orbity równikowej orbita księżyca orbita polarna Orbita heliosynchroniczna Tundra Orbita Marsjańskie orbity W przypadku orbit marsjańskich istnieją tylko 2 klasy orbit, które są: Orbita Areosynchroniczna Orbita aerostacjonarna orbita księżycowa W przypadku orbity księżycowej jest tylko 1, czyli: orbita księżycowa Jeśli nie wiesz, co Ruchy księżyca, Możesz to odkryć, aby dowiedzieć się, jak wygląda orbita księżyca i jak jest ustalana. Orbita słoneczna W przypadku orbity słonecznej, podobnie jak orbity księżycowej, jest tylko 1, czyli: Orbita heliocentryczna Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.
Każda z grup księżyców krąży w innej odległości od planety, trzy z nich krążą wokół Jowisza zgodnie z jego obrotem, a tylko jedna grupa krąży przeciwnie do kierunku jego obrotu. Kilka z księżyców Jowisza jest bardzo dużych, zbliżonych rozmiarami do Merkurego. Saturn. Kolejną planetą po Jowiszu jest Saturn.
Z czego zrobić Słońce do modelu Układu Słonecznego? Jest godzina a w sobotę moje sklepy papiernicze są już zamknięte. Nie mam zbyt dużej ilości materiałów. Pomóżcie! Błagam!
Termin jest zwykle używany do identyfikacji satelitów planet, planet karłowatych oraz planetoid. Istnieje obecnie 240 znanych księżyców w Układzie Słonecznym, w tym 163 krążące wokół orbity planet, cztery wokół planet karłowatych i dziesiątki orbitujących wokół innych mniejszych ciał niebieskich Układu Słonecznego.
Układ Słoneczny składa się ze Słońca i powiązanych z nim grawitacyjnie ciał niebieskich, czyli planet. Ciała te to osiem planet, ponad 170 znanych księżyców, pięć znanych planet karłowatych i miliardy małych ciał Układu Słonecznego, do których zalicza się planetoidy, komety, meteoroidy i pył międzyplanetarny. Merkury Jest najmniejszą, najbliższą Słońcu i najjaśniejszą planetą w Układzie Słonecznym. Ciężko zobaczyć go z Ziemi, ponieważ zawsze pojawia się blisko Słońca. Merkury jest pozbawiony atmosfery. Płaszcz pod skorupą składa się ze stopionych skał, a w środku planety znajduje się jądro żelazne. Merkury krąży wokół Słońca szybko, jednak wokół swojej osi wolno, co sprawia, że wschód Słońca następuje na nim co 176 dni. Jest on jednym z najgorętszych i jednocześnie najzimniejszych planet Układu Słonecznego. Maksymalna temperatura na Merkurym wynosi +427°C, a minimalna -212°C. Wenus Jest drugą z kolei planetą Układu Słonecznego. Jest ona otoczona obłokami trujących gazów. Jest bardzo jasna, ponieważ jej gęste chmury bardzo dobrze odbijają światło. Maksymalna temperatura na Wenus dochodzi do +482°C. Planeta ta wiruje w przeciwną stroną niż porusza się po swojej orbicie, jest to tzw. "obrót wsteczny". Pierwsza sonda, jaka wylądowała na Wenus, po około godzinie została zniszczona przez jej wysoką temperaturę i ciśnienie. W 1978 r. amerykańska sonda kosmiczna "Pioneer - Venus" stała się sztucznym satelitą tej planety. Dzięki niej odkryto na jej powierzchni rozległe płaskie równiny z kraterami, dolinami oraz pasmami górskimi, a także wulkany. Ziemia Jest piątą co do wielkości planetą Układu Słonecznego - jest jedynym znanym miejscem we Wszechświecie, w którym występuje życie. Temperatura powierzchni waha się od -70 °C do 80 °C. W grudniu Ziemia znajduje się nieco bliżej Słońca, a w czerwcu jest najbardziej od niego oddalona. Oś Ziemi jest nachylona w stosunku do Słońca, dzięki czemu mamy pory roku. Obroty Ziemi wokół własnej osi powodują zjawiska dnia i nocy. Atmosfera Ziemi składa się głównie z azotu i tlenu, ma grubość około 100 km i składa się z kilku warstw. Jedną z najważniejszych jest warstwa ozonowa, która rozciąga się na wysokości ok. 20-35 km i pełni rolę tarczy osłaniającej nas przed szkodliwym promieniowaniem. Mars Mars jest widoczny na niebie jako czerwony, podobny do gwiazdy punkt. Jest on skalistą planetą, którą pokrywają czerwone pustynie. Maksymalna temperatura na Marsie dochodzi do +27°C, a minimalna -126°C. Powierzchnia Czerwonej Planety jest urozmaicona - tworzą je kratery, góry, doliny i wulkany. 2 księżyce Marsa są prawdopodobnie fragmentami planetoid, a są to Phobos i Deimos. Atmosfera składa się w większości z dwutlenku węgla, co uniemożliwia oddychanie. Występują tam potężne burze pyłowe, jest tam niezwykle zimno, a powierzchnia planety pokryta jest okruchami skał. Na Marsie odkryto również trąby powietrzne. Zawirowania w atmosferze Marsa spowodowane są prądami konwekcyjnymi, których przyczyną jest różnica temperatur pomiędzy nagrzaną powierzchnią i chłodnym powietrzem. Jowisz Zwany Wielką Czerwoną Plamą składa się z wodoru i helu. Jowisz jest pierwszą z czterech wielkich planet - gazowych gigantów i jednocześnie największą planetą Układu Słonecznego. Jest on gazowa kulą, choć posiada prawdopodobnie jądro z płynnych skał. Jowisz wybrzusza się na równiku i spłaszcza na biegunach z powodu dużych wirowań. Wiatry na nim osiągają prędkość do 500 km/h. Szybki ruch wirowy i ciepło z wnętrza planety powodują powstanie silnych wiatrów, dzielących atmosferę na równoleżnikowe pasy opadających lub wznoszących się gazów. Na tarczy Jowisza widać też cyklon o średnicy dwukrotnie większej od Ziemi. Saturn Saturn jest drugą co do wielkości (po Jowiszu) planetą układu Słonecznego. Jest bardzo zimny, ponieważ znajduje się bardzo daleko od Słońca i otrzymuje od niego zaledwie 1/10 ilości ciepła i światła, które otrzymuje Ziemia. Okres obiegu Saturna wokół własnej osi trwa prawie 11 godzin. Atmosfera jego składa się głównie z wodoru, helu i amoniaku. Tytan, największy z księżyców Saturna, jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym otoczonym atmosferą podobną do ziemskiej. Pierścienie wokół Saturna, odkryte przez Galileusza, czynią go jedną z najpiękniejszych planet Układu Słonecznego. Są ich setki, a rozciągają się one na przestrzeni tysięcy kilometrów. Prawdopodobnie składają się z milionów brył lodu o średnicy od kilku centymetrów do kilkudziesięciu metrów, które są widoczne za pomocą teleskopu. Ich grubość wynosi zaledwie około 10 metrów. Najprawdopodobniej pierścienie tworzy materiał, z którego kiedyś miał się uformować księżyc. 7 spośród pierścieni jest oznaczonych kolejnymi literami alfabetu od A do G. Uran Uran swoją nazwę zawdzięcza bogowi z mitologii greckiej, Uranosowi. Był on władcą niebios, pierwszym z bogów. Ta planeta wiruje wokół własnej osi ruchem wstecznym. Jego pole magnetyczne jest 3 razy silniejsze niż na naszej planecie. Pierścienie Urana, których jest 11, są bardzo niewyraźne i ciężko je zobaczyć z Ziemi. Są jednak mocniejsze od pierścieni Jowisza. Uran zielonkawy kolor zawdzięcza chmurom metanu w górnych warstwach atmosfery. Różnice temperatur nie są duże i wynoszą od -208°C do -212°C. Uran wyróżnia się wśród gazowych gigantem tym, że nie ma skalnego jądra. Górna warstwa jego atmosfery składa się głównie z wodoru i helu, a w warstwach niższych tworzą się metanowe chmury. Metan pochłania światło czerwone, dlatego też Uran oglądany z przestrzeni kosmicznej jest zielononiebieski. Neptun Neptun jest najbardziej odległą i najmniejszą planetą gazową. Jądro Neptuna stanowi około 50% jego objętości i jest zbudowane ze skał i lodu. Otacza je amoniak i metan, co nadaje mu niebieskie zabarwienie. Prędkość wiatrów dochodzi do 2,5 tys. km/h. Występują tam również burze w formie wielkiej ciemnej plamy. Na jednym z księżyców Neptuna, lodowym Trytonie, odkryto także gejzery. Sonda Voyager 2 potwierdziła wcześniejsze przypuszczenia o istnieniu pierścieni wokół Neptuna. Na skutek oddziaływań z satelitami magnetosfera Neptuna ma zmienną geometrię. Pluton W sklasyfikowany jako planeta Karłowata, choć nowy Szef NASA Jim Brindestine stwierdził, że powinien on być pełnoprawną planetą, gdyż posiada ocean pod powierzchnią, związki organiczne na powierzchni i własne księżyce.
Nachylenie równika planety do jej płaszczyzny obiegu wynosi 3,1 stopnia. Jowisz posiada 16 naturalnych księżyców z czego cztery największe to Io, Europa, Ganimedes i Kallisto. Planeta posiada także nikłe pierścienie. Saturn. Saturn jest ostatnią planetą widoczna okiem nieuzbrojonym. Wygląda jak jedna z najjaśniejszych gwiazd nieba.
Mapa astralna Układu Słonecznego na przełomie 41. i 42. tysiąclecia. Układ Słoneczny lub też System Terrański to serce całego Imperium Człowieka. Jest on centrum podsektora Sol, położonego w Sektorze Sol. Sam sektor natomiast położony jest w sercu całego Segmentum Solar. Kolebka ludzkości oraz stolica całego Imperium, do którego każdego imperialnego roku przybywają miliony pielgrzymów z różnych stron. Z tego miejsca bije Astronomican, jest to też siedziba wszystkich imperialnych instytucji. W porównaniu z resztą systemów gwiezdnych Układ Słoneczny jest prawdopodobnie jednym z najbardziej spokojnych miejsc we wszechświecie obok Ultramaru, którego nie tyczą żadne najazdy ze strony Xenos bądź Chaosu z racji olbrzymiej ilości wojsk skoncentrowanej na tym obszarze. Ta idylla jest jednak ułudna, ponieważ jest to miejsce walki o władzę między najpotężniejszymi ludźmi w Imperium, którzy zrobią wszystko, żeby zostać ulubieńcami Imperatora. Otoczony jest przez cztery światy-twierdze Adeptus Custodes - Szpon Aegis, Przewidywanie, Eyrie Prime oraz Wyrocznię Maximus. Historia[] Przed Imperium[] Ludzkość narodziła się właśnie w tym systemie gwiezdnym, na planecie znanej jako Ziemia, w trakcie okresu, który wiele tysiącleci później nazwany zostanie mianem Historii Starożytnej. Ewolucja człowieka z formy organizmu wodnego do ziemno-wodnego, żyjącego na drzewach trwała miliony lat. Dowody znalezione jednak w trakcie Noctis Aeterna oraz starożytna wiedza eldarska udowodniły zaskakujące informacje, a mianowicie że ludzie są efektem dzieła Przedwiecznych, którzy jednak nie przydzielili im żadnej roli i pozostawili na Ziemi samych sobie, żeby sami mogli zadecydować o swoim losie. Niestety żadne budowle tej enigmatycznej rasy nie ostały się przez następne tysiąclecia na żadnej z planet tego systemu gwiezdnego. Przez następne tysiąclecia ludzie przeszli rozwój ze stanu zwierząt żyjących na drzewach w dominujący gatunek i jedyną rasę rozumną na planecie. Stworzyli liczne plemiona, a potem narody, opanowując potęgę kamienia i metalu, a także rozpoczęli uprawę roślin, zmieniając tryb życia z koczowniczego na osiadły, zakładając pierwsze miasta. Na 8 tysięcy lat przed zakończeniem tego okresu narodził się Wieczny, jaki później będzie znany jako Imperator. W tym czasie ludzkość była prymitywną rasą monoplanetarną, tworząc państwa i prowadząc wojny[1]. Zmiana nadeszła dopiero w okresie znanym jako Epoka Terry. Był to czas wielkiego postępu oraz gwałtownego rozwoju mentalności, technologii oraz kultury homo sapiens. Wówczas to ani Imperium Eldarów, ani Orkowe Domeny nie zainteresowały się tym systemem, uważając go za mało znaczący i pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia. Dzięki temu rasa ludzka mogła się w spokoju rozwijać. W pierwszym tysiącleciu ukształtowało się wiele z ich późniejszych fundamentów, jak feudalizm. Niestety postęp miał swoją cenę - nieświadomie ludzkość zrodziła w Osnowie świadomość trzech potwornym bytom wskutek swoich grzechów takich jak krucjaty czy plagi. Na początku, w 3. tysiącleciu podjęto decyzje, jakie zaowocowały osiedleniem się ludzi na Księżycu, a następnie na Marsie, który to jako pierwsza planeta w historii został terraformowany w ciągu zaledwie 100 lat. Jego ostateczne przemianowanie na planetę-bliźniaczkę Ziemi nastąpiło gdzieś około Z biegiem czasu ludzkość skolonizowała cały system, nie licząc jednak gazowych olbrzymów[2]. W trakcie Mrocznej Ery Technologii ludzkość dokonała pełnej kolonizacji rodzimego systemu gwiezdnego, czyniąc z niego centrum wszelkiej działalności swojego gatunku. W ciągu dwóch tysiącleci statki kolonizacyjne wysłane na inne planety w ramach Gwiezdnego Exodusu dokonały wielkiej transformacji wielu rozmaitych światów oraz stworzyły liczne mniejsze lub większe imperia bądź federacje. W tamtym czasie ludzkość dokonała też ponoć pierwszego kontaktu, po którym toczyły się tak zwane Obce Wojny[3]. W tym samym czasie pojawiać się zaczęli psionicy. Mimo wielu problemów ludzkość panowała nad galaktyką, a okres ten dziś wielu członków Adeptus Mechanicus nazywa Złotą Erą Ludzkości[4]. Kres tej epoki przyniósł Mechaniaklizm, bunt podstawy ludzkiej mocarstwowości w galaktyce - Ludzi z Żelaza. W wyniku tego ludzkość znalazła się na krawędzi zagłady, padała ofiarą Xenos, wybuchały wojny domowe, a wkrótce pojawiły się też demony. Dotknięty tymi wydarzeniami został też sam System Terrański. Niewiele dokumentów dotrwało do czasów Imperium Człowieka, lecz według nich najwyraźniej jednymi z głównych miejsc ataku zbuntowanych maszyn czy obcych były Terra i Mars. Przez 5 tysięcy lat, od końca Mechaniaklizmu w 25. tysiącleciu, galaktykę ogarnęła pożoga wielu wojen, mutacji i zniszczenia wiedzy poprzedniej epoki, jednak Układ Słoneczny ucierpiał na tym najmocniej. Odcięty od jakichkolwiek dostaw spoza rodzimych planet pogrążył się w anarchii i chaosie. Święta Terra została zamieniona w nuklearne pustkowia wskutek serii wielu wojen światowych, a wszelka normalna cywilizacja upadła. Mieszkańcy cofnęli się w rozwoju do techno-barbarzyńskich plemion, jak na przykład na Marsie czy do neo-feudalnych królestw jakie można było znaleźć na spustoszonej ojczyźnie ludzi. Układ Słoneczny cierpiał przez liczne Burze Spaczni, które go odcięły od reszty wszechświata[5]. Era Imperium[] Mapa Układu Słonecznego w dobie Wielkiej Krucjaty. Kres Epoce Walk postanowił położyć jeden człowiek - Imperator. Przejął on władzę nad Himalazją, górzystym krajem, skąd następnie rozpoczął serię konfliktów w celu zjednoczenia planety. Wojny te okrzyknięto mianem Wojen Zjednoczeniowych. Zjednoczywszy Terrę wkrótce doprowadził do unifikacji całego systemu gwiezdnego pod egidą nowo powstałego Imperium Człowieka. Jedne z planet podbił, inne natomiast, jak w przypadku Marsa, weszły w ramach paktu gwarantującego im swego rodzaju wewnętrzną niezależność względem terrańskiej władzy. Po zjednoczeniu Układ Słoneczny stał się sercem Imperium Człowieka z racji że Terra mianowała została światem tronowym, a więc miejscem gdzie panował Imperator Ludzkości. W ciągu następnych stuleci niezliczone światy przeszły pod władanie ludzkości, a do niego dołączali kolejni prymarchowie - stworzeni poprzez eksperymenty genetyczne ludzie, będący dziedzicami Imperatora. Imperium było jednak cieniem prawdziwej potęgi z czasów sprzed Mechaniaklizmu, mimo wszystko stało się najpotężniejszym wówczas tworem. Czasy te nazywane są Wielką Krucjatą. W tych czasach wojna nigdy nie doszła do rodzimego systemu gwiezdnego ludzkości. Dotarła dopiero w ramach Herezji Horusa - zdrady ponad połowy prymarchów na rzecz Zgubnych Mocy oraz rozpętania wojny domowej. Walki doszły nawet do samej Terry. Imperator jednak z pomocą lojalistów pokonał zdrajców, lecz cena była wysoka - spoczął na Złotym Tronie, gdzie spoczywa po dziś dzień. Zdrajcy natomiast byli ścigani przez następne stulecia, aż nie uciekli do trzech największych Burz Spaczni w galaktyce: Oka Grozy, Wiru Chaosu oraz Anomalii Hadex. Okres ten przeszedł do historii jako Wielkie Oczyszczenie, podczas którego lojaliści doprowadzili do zniszczenia mnóstwa kultów heretyckich i imperiów xenosjańskich w całej galaktyce[6]. Przez następne 10 tysięcy lat, aż do zniszczenia Cadii Układ Słoneczny był ostoją spokoju w ogarniętej Długą Wojną galaktyce, jednak wojny i tak tutaj docierały, jak Wojna Bestii, która niemalże zniszczyła młode państwo po Herezji Horusa czy Era Apostazji, kiedy to Imperium Człowieka pogrążyło się w wielkiej wojnie domowej. Po powstaniu Cicatrix Maledictum, System Terrański został oblężony po raz kolejny przez heretyków, jak niegdyś przez siły Horusa. W porę jednak przybył odrodzony prymarcha Roboute Guilliman, bohater i przywódca Ultramaru. Dziś, na początku 42. tysiąclecia oraz po ocaleniu Ziemi przed siłami Chaosu ponownie jest to centrum imperialnej władzy i jedno ze spokojniejszych, jeśli tak to można określić, miejsc w galaktyce, która wskutek działania Abaddona Profanatora została rozdarta na pół. Miejsca[] Planety[] Merkury - pierwsza planeta. Jest światem górniczym, wydobywa się tam surowce będące efektem wyrzutu masy Słońca bądź jeszcze inne, które pojawiły się tam wiele tysięcy lat przed powstaniem Imperium. Według podań panują tam klany złomiarskie, natomiast krótko po zakończeniu Herezji Horusa Siostry Ciszy oczyściły to miejsce ze wszelkich istniejących tam psioników[7]. Wenus - druga planeta w układzie. Jest to świat przemysłowy, niezależny względem marsjańskiego Mechanicus. Produkuje się tam kilka z ważnych przedmiotów życia imperialnego. Przemysł nigdy nie był rozwinięty jak na Marsie, wskutek czego planeta była pomniejszym ośrodkiem produkcyjnym względem pierwszego w historii świata-kuźni. W trakcie Wielkiej Krucjaty była zdominowana przez tak zwane Wiedźmy Wojny[8]. Terra - trzecia planeta w tym systemie gwiezdnym. Świat tronowy (stołeczny) Imperium Człowieka, miejsce gdzie funkcjonuje Astronomican oraz spoczywa na Złotym Tronie w Pałacu Imperialnym Bóg-Imperator. Jest największą z fortec w galaktyce, strzeżona przez mrowie okrętów kosmicznych i mniejszych pojazdów. Niegdyś znana jako Błękitna Planeta z racji swoich oceanów, dziś w całości pokryta miastami-ulami, gdzie mieszka bilion mieszkańców. Co warto zaznaczyć jest to też planeta macierzysta Imperialnych Pięści, jednego z pierwszych 20 zakonów Astartes[9]. Luna - jedyny księżyc Terry. Między nią a Terrą krąży Falanga, Fort Kosmiczny Imperialnych Pięści, będący ich kwaterą główną. Sama Luna z kolei to jedna wielka baza obrony stolicy Imperium. Dawno temu rządziły nią Geno-Kulty, dzięki którym Imperator stworzył swoich Marines oraz ich Prymarchów, dziś natomiast to cywilizowany, ale i martwy względem biosfery świat, jaki zamieniono w jedną wielką platformę bojową do obrony świata tronowego. Jest też miejscem istnienia Cytadeli Somnus, siedziby zakonu Sióstr Ciszy[10]. Mars - czwarta z planet w Układzie Słonecznym. Siedziba Adeptus Mechanicus oraz kwatera główna Floty Wojennej Solar. Nazywana również Czerwoną Planetą, względem ekosystemu jest bliźniaczo podobna do Ziemi, lecz teraz jest to największy w galaktyce świat-kuźnia, w której co roku na świat przychodzą miliardy pojazdów dla zaspokojenia imperialnej machiny wojennej i tyle samo produktów cywilnych[11]. Fobos - księżyc Marsa, niegdyś jeden z dwóch. Adeptus Mechanicus przekazało go Imperialnym Pięściom, jacy przemienili go w świat-fortecę, dzięki czemu serce imperialnego przemysłu jest dobrze strzeżone przez jednych z najlepszych spośród obrońców ludzkości. Dodatkowo prowadzi się tam rekrutację nowych braci zakonnych[12]. Ceres - planeta karłowata, żyjąca głównie z górnictwa oraz przemysłu, w którym przetwarzano wydobyte surowce na rozmaite wyroby. Społeczeństwo tego ciała niebieskiego żyje na orbitalnych stacjach, pozostawiając powierzchnię jedynie do prac górniczych. W pierwszych latach Wielkiej Krucjaty Imperium Człowieka założyło centralę komunikacji międzyplanetarnej[13]. Jowisz - piąta planeta i pierwszy z czterech wielkich gazowych olbrzymów. Jest zarówno gazowym olbrzymem, jak i światem górniczym, a jego przemysł niemalże graniczy z uznaniem go za świat-kuźnię. To główne stocznie Imperialnej Marynarki Wojennej w galaktyce, codziennie tworzy się oraz modernizuje na orbicie kolejne jednostki pod nadzorem Tech-kapłanów z Marsa[14]. Społeczeństwo tej planety żyje w stacjach orbitalnych, a jedną z najsłynniejszych jest Stacja Saros, gdzie ponoć wszystkie ulice są usiane złotem i srebrem, domy wykonano z marmuru, a ogrody są urządzone przy pomocy grawitacji jako wiszące w przestworzach. Miejsce to jest siedzibą jowiszańskich elit i jedynie Pałac Imperialny może się równać takiemu przepychowi[15]. Ganimedes - jeden z księżyców Jowisza, przeinaczony w trakcie Ery Indomitus na Aquila Adamant. W trakcie Ery Imperium była ona, w wyniku nieudanych eksperymentów z Osnową na polecenie Imperatora (prawdopodobnie projektu Imperialnej Osnowy) pustkowiem. W efekcie miejsce to opustoszało, a na powierzchni zostało tylko kilku naukowców Adeptus Mechanicus poszukujących paleotechnologii. Po przejęciu władzy przez prymarchę Guillimana Ganimedes została wybrana do roli centralnych fortec (org. Hub Fortress)[16]. Europa - jeden z księżyców Jowisza. Niegdyś skuta lodem bryła słodkiej wody, na przełomie Wielkiej Krucjaty i Herezji Horusa dokonano jej transformacji poprzez geo-inżynierię w wielki ocean[17]. Saturn - szósta planeta w Sol i drugi gazowy olbrzym. W czasach przed Imperium planetę najeżdżało kilka gatunków Xenos, przez co nigdy nie była tak liczna jak reszta terenów w Systemie Terrańskim tak mocno zasiedlona. Inkwizycja ustanowiła tutaj swoją bazę wypadową do akcji w reszcie galaktyki, a najważniejszą z działających i strzegącą tutaj porządku jest Ordo Malleus. Przyczyna jest jedna: Saturn mieści liczne laboratoria poświęcone radykalnym, wręcz oficjalnie zakazanym, badaniom Osnowy oraz demonicznego opętania[18]. Tytan - księżyc Saturna. Na Górze Anarch zlokalizowana jest siedziba 666. Zakonu Kosmicznych Marines, których istnienie jest objęte w Imperium Człowieka ścisłą tajemnicą. Lodowe ciało niebieskie jest bardzo niebezpieczne dla zamieszkujących go ludzi, co służy rekrutacji nowych członków bractwa. W 42. tysiącleciu pozostaje w rękach imperialnych łowców demonów[19][20]. Deimos - dawniej drugi z księżyców Marsa, obecnie satelita Tytana. W trakcie do zakończenia Herezji Horusa była na orbicie Marsa, lecz po jej zakończeniu informacje o jej istnieniu usunięto, a pośród mieszkańców Układu Słonecznego krąży legenda o jej zniszczeniu przez heretyków Horusa, lecz jest to nieprawda, ponieważ przekształcono ją w księżyc-kuźnię, produkującą na wyłączność sprzęt dla Szarych Rycerzy i krążący jako satelita księżyca Saturna - Tytana.[21]. Enceladus - jeden z księżyców Jowisza. Służy jako olbrzymia biblioteka zakazanej wiedzy na temat Chaosu i demonów, dlatego jej istnienie pozostaje w Imperium Człowieka tajemnicą, gdyż mogłoby to wiązać się z ryzykiem atencji ze strony Zgubnych Mocy. Szarzy Rycerze i Adeptus Custodes korzystają ze zdobytej tam wiedzy, by lepiej przygotować się na starcie z demonami i ich sługami[22]. Uran - siódma planeta i trzeci gazowy olbrzym, będący w większości niezamieszkałym globem. Jego orbita i atmosfera są zajęte przez liczne ruiny po wysoce rozwiniętej kulturowo cywilizacji Azurytów, zniszczonych przez dziwną i nie do końca zbadaną plagę pochodzenia osnowiańskiego. W czasach po ich zniszczeniu przez Imperialne Pięści w ramach skrócenia mąk przez chorobę ludzie ponownie rozpoczęli zasiedlać te obszary[23]. Neptun - ostatnia z planet i gazowych olbrzymów. Skolonizowany w trakcie Ery Terry stał się miejscem uznawanym za pogranicze cywilizacji w tym systemie gwiezdnym. Gdy miała miejsce Epoka Walk populacja doznała wielu mutacji, przez co Imperator nakazał ich wszystkich zabić. Zadanie to zostało wykonane, a od Wielkiej Krucjaty planeta jest poddawana silnej kolonizacji. Dzięki słynnej Bramie Elysiańskiej planeta stanowi główne centrum podróży dla pojazdów wlatujących do lub wylatujących z Osnowy, a celem których jest Sol[24][25]. Pluton - planeta karłowata, razem z Neptunem jest właściwie bramą rodzimego systemu gwiezdnego człowieka. O ile jednak Neptun jest dobrze obwarowany, o tyle Pluton przekształcono w zewnętrzny mur, ponieważ głównym celem tego ciała niebieskiego jest wstrzymać na krótko nacierającego nieprzyjaciela i ostrzec go przed nim Terrę i Marsa. Swój stan jako bramy do Sol zawdzięcza Bramie Kthonickiej, dzięki której pojazdy kosmiczne mogą bezpieczne wlatywać i wylatywać jeśli chodzi o Osnowę, a których to pochodzenie sięga czasów Mrocznej Ery Technologii[26][27]. Obiekty sztuczne[] Brama Elysiańska - jedno z pierwszych przejść pozwalających pojazdom kosmicznym na podróżowanie w Osnowie, zbudowane w okolicy Neptuna w czasach Ery Technologii. Podczas Wojny Słonecznej miejsce zaciekłych walk między siłami Imperatora, a Horusa, z czego te drugie były kierowane przez Abaddona Profanatora[28]. Brama Kthonicka - położone w okolicy Plutona wrota do Osnowy z czasów Mrocznej Epoki Technologii, są w zasadzie bramą Układu Słonecznego. Mając nad nimi kontrolę flota imperialna może zniszczyć wojska wroga zanim te w ogóle zdołają wlecieć do systemu. Podczas Wojny Słonecznej zdobyte po długiej bitwie przez Chaos, a następnie wykorzystane do odcięcia większości sił lojalistycznych od galaktyki[29]. Kometa - prastara platforma bojowa z czasów Ery Technologii, w czasach Wielkiej Krucjaty zdobyta przez Imperatora i wysłana do rodzimego systemu gwiezdnego ludzi. Według notatek Mechanicus ta potężna machina bojowa pojawia się w Układzie Słonecznym raz na tysiąc imperialnych lat[30]. Artefakt 9-Kappa-Mu - starożytny artefakt z czasów Ery Technologii, dane na jego temat zostały przez imperialną Inkwizycję utajnione, a wszelka wiedza o nim pozostaje poza zasięgiem opinii publicznej, przede wszystkim dlatego że cała posiada technologię maskującą. Orbituje między Wenus, a Ziemią. Wedle badań specjalnych grup Mechanicus jest to obiekt pochodzenia xenosjańskiego[31]. Falanga - Fort Kosmiczny Imperialnych Pięści, orbitujący wokół Terry, położony między nią, a Luną. Jest centrum dowodzenia obroną Układu Słonecznego oraz siedzibą główną tegoż zakonu Astartes. W chwili obecnej to najpotężniejsza jednostka w arsenale Imperium.[32]. Ciekawostki[] Rola Układu Słonecznego jako stolicy ludzkości we wszechświecie jest powszechnym zjawiskiem w literaturze fantastycznonaukowej. Przypisy[] ↑ Codex: Necrons (3-cia edycja), s. 9 ↑ White Dwarf 140 (UK), rozdział Space Fleet, podrozdział Adeptus Mechanicus, sekcja Mars - The Workshop of the Imperium; s. 63 ↑ Po ang. Alien Wars. ↑ Galaxy In Flames, s. 156 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 9 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s .10-11. ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Nemesis: Wojna w Cieniach (opowiadanie Jamesa Swallowa), rozdział 6, s. 79. ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Nemesis: Wojna w Cieniach (opowiadanie Jamesa Swallowa), rozdział 6, s. 84 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Nemesis: Wojna w Cieniach (opowiadanie Jamesa Swallowa), rozdział 6, s. 84. ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Grey Knights (8-ma edycja), s. 8 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), mapa ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 30 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 30 ↑ Solar War (powieść), s. 31 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 30 ↑ Solar War (powieść), s. 31 ↑ Solar War (powieść), s. 31 ↑ Solar War (powieść), s. 31 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 29 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja), s. 29 ↑ Codex: Adeptus Custodes (8-ma edycja); mapa; s. 30
Powstanie Układu Słonecznego było możliwe dzięki zagęszczaniu obłoku pyłu – chmur gazowej złożonej z wodoru i helu oraz pyłu kosmicznego. Nie wiemy do końca dlaczego (prawdopodobnie pod wpływem zaburzenia zewnętrznego – zapewne wybuchu Supernowej), doszło do wzrostu grawitacji, kurczenia się i kondensacji układu.
UKŁAD SŁONECZNY - MODEL MODEL UKŁADU SŁONECZNEGO – Zabawka została stworzona dla młodych odkrywców ciekawych świata oraz wszechświata. W zestawie znajduje się: układ słoneczny do malowania, farby, pędzelek, stojak oraz zestaw montażowy. Przy odrobinie cierpliwości i wytrwałości powstanie niesamowity model układu słonecznego, który będzie wyjątkową ozdobą dziecięcego pokoju lub prezentem od serca. ŚWIECI W CIEMNOŚCI – Zestaw posiada 7 intensywnych kolorów, na które pomalować możemy model. Jeden z nich (biały) powoduje, że pomalowana nim planeta świeci w ciemności. Dzięki temu układ słoneczny świetnie sprawdzi się jako lampka nocna, która wieczorem umili dziecku zasypianie. ŁATWY W MONTAŻU – Model niezwykle szybko i łatwo się składa, dzięki czemu dzieci mogą robić to samodzielnie, bez pomocy rodziców/opiekunów. Wystarczy wykręcić kawałki modelu z szablonu, złożyć połówki planet w całość, a następnie włożyć metalowe pręciki w otwory na dole kulek i przymocować do stojaka. Możemy pomalować planety przed lub po złożeniu układu słonecznego. KREATYWNA ZABAWA – Zabawka nie tylko świetnie zajmie czas dziecka. Nauczy go również cierpliwości, staranności i rozwinie kreatywność. Przy okazji pociecha może przyswoić nazwy planet w naszym układzie słonecznym i dowiedzieć się o nich kilku ciekawych informacji. Jest to idealny, pomysłowy prezent, dla dzieci, które lubią malować, oraz wykonywać inne prace manualne. SPECYFIKACJA - wymiary (szer/dł/wys): 16/10/9cm; waga w opakowaniu: 0,19kg; certyfikaty: CE i EN 71; wiek: 8+. SPECYFIKACJA wymiary (szer/dł/wys): 16/10/9cm waga w opakowaniu: 0,19kg certyfikaty: CE i EN 71 wiek: 8+ Ten wyjątkowy zestaw pozwoli samodzielnie stworzyć Twojemu dziecku prawdziwy model naszego układu słonecznego. W skład zabawki wchodzi: szablon, na którym znajduje się 8 planet, stojak, 7 kolorów farb, pędzelek oraz mały zestaw do montażu w postaci metalowych drucików, na których mocowane są kulki. Bardzo łatwo i szybko się go składa dzięki czemu pociecha może wykonać cały model sama. Model układu słonecznego oprócz tego, że sprawia niesamowitą frajdę małemu projektantowi, pomaga mu poznać wszechświat. Dzięki zabawie pozna nazwy wszystkich 8 planet oraz ciekawe informacje na ich temat. Idealnie nadaje się dla dzieci, które lubią malowanie, modelowanie i inne prace ręczne. Jest świetnym pomysłem na prezent. Jedna z farb zawartych w zestawie posiada właściwości, które sprawiają, że świeci w ciemności. Można mieszać ją z innymi kolorami farbek aby uzyskać wyjątkowe, błyszczące wykończenie. Świetnie posłuży zatem jako ozdoba pokoju dziecięcego, która swoim blaskiem będzie towarzyszyć dziecku podczas zasypiania.
Każda z tych planet ma księżyc/księżyce (za wyjątkiem Ceres.) Inne obiekty Układu Słonecznego . Jest też kilka obiektów, które wyróżniają się na tle Układu Słonecznego, ale nie należą do żadnej z powyżej wymienionych grup. Należą do nich małe niesklasyfikowane planety oraz komety. Sedna; 2007 or10; Quaoar; Orkus; kometa
Planety Układu Słonecznego Układ Słoneczny to Słońce, planety i inne obiekty związane grawitacyjnie ze Słońcem. Planety to: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton. Dookoła planet krążą księżyce o budowie zbliżonej do planet ziemskich, ponadto Jowisz, Saturn, Uran i Neptun posiadają pierścienie. Między orbitami Marsa i Jowisza znajduje się większość orbit planetoid. Innym rodzajem ciał układu słonecznego są komety, poruszające się po wydłużonych orbitach w rozległym obszarze nazywanym obłokiem Oorta. Oprócz tego nasz układ przemierzają liczne kosmolity i meteroidy w tzw. rojach lub pojedynczo. Układ Słoneczny jest elementem Drogi Mlecznej, czyli naszej galaktyki i jest położony w odległości ponad 30 tysięcy lat świetlnych od jej centrum. Powstał około 5 miliardów lat temu w wyniku grawitacyjnej kondensacji obłoku pyłowo-gazowego, w którego centrum utworzyło się Słońce. Początkowo wokół Słońca powstał dysk materii międzygwiezdnej, z którego po pewnym czasie, również pod wpływem grawitacji utworzyły się planety, planetoidy i komety. Formowanie się układu trwało kilkadziesiąt milionów lat. W znanych poglądowych modelach Układu Słonecznego każda planeta krąży wokół Słońca po ściśle określonej orbicie, zachowując stosowny dystans do swoich sąsiadów. Na tej niebiańskiej karuzeli planety się kręcą, odkąd astronomowie zaczęli rejestrować ich ruchy, a z modeli matematycznych wynika, że ta bardzo stabilna konfiguracja utrzymuje się przez większość liczącej miliarda lat historii Układu Słonecznego. Kuszące jest więc założenie, że planety "narodziły się" na orbitach, na których dzisiaj je obserwujemy. Z pewnością jest to najprostsza hipoteza. Współcześni astronomowie sądzili na ogół, że obserwowane odległości planet od Słońca wskazują na miejsca ich narodzin w mgławicy protosłonecznej - pierwotnym dysku gazowo - pyłowym, który dał początek Układowi Słonecznemu. Z promieni orbit planet wnioskowano o rozkładzie masy wewnątrz tego obiektu. Dysponując tą podstawową informacją, teoretycy nałożyli ograniczenia na charakter i skale czasowe formowania się planet. Wskutek tego większość naszej wiedzy o prehistorii Układu Słonecznego oparta jest na założeniu, że planety narodziły się na swych obecnych orbitach. Przyjmuje się jednak powszechnie, że wiele mniejszych ciał Układu Słonecznego planetoidy, komety i księżyce planet zmieniło swoje orbity w ciągu ostatnich mld lat, i to niekiedy w nader dramatyczny sposób. Dobitnym świadectwem dynamicznego zachowania niektórych obiektów w Układzie Słonecznym była zagłada komety Shoemaker-Levy 9, która w 1994 roku uderzyła w Jowisza. Jeszcze mniejsze obiekty cząstki międzyplanetarne o rozmiarach mili- i mikrometrów, wytrząsane z komet i planetoid ewoluują bardziej płynnie, łagodnie przesuwając się w stronę Słońca i opadając deszczem meteorytów na napotkane planety. Planety układu słonecznego Merkury Najbliżej słońca, średnio około 58 mln km, krąży Merkury. Jego promień wynosi 38% promienia Ziemi a masa - zaledwie 5,5% masy naszej planety. Średnia gęstość zbliżona jest do średniej gęstości naszego globu. Przyspieszenie sił ciężkości na powierzchni - około 3,7 m/s^2. Merkury obiega Słońce w okresie około 88 dni ziemskich. Jeden obrót planety dookoła własnej osi trwa 58 dób ziemskich co oznacza że doba słoneczna trwa na Merkurym 176 dni ziemskich. Wenus Wenus jest planetą prawie dorównującą Ziemi rozmiarami. Jej promień to 95% promienia ziemskiego (6052 km) a masa - 81,5% masy Ziemi. Średnia gęstość to 5,25 Mg/m^3. Przyśpieszenie siły ciężkości na powierzchni Wenus wynosi około 8,9 m/s. Schemat budowy wewnętrznej jest podobny do ziemskiego, składa się z płynnego żelaznego jądra otoczonego płaszczem i skorupą, jednak w odróżnieniu od Ziemi skorupa Wenus jest jednym wielkim kontynentem, nie występuje podział na płyty tektoniczne. Ziemia Ziemski glob otacza gęsta atmosfera składająca się w 78% z azotu, w 21% z tlenu oraz domieszek argonu, dwutlenku węgla i neonu. Zawartość pary wodnej w normalnych warunkach waha się między 0,1 a 2,8% Średnie odległość od Słońca- 149,6 mln km Okres obiegu wokół Słońca- 365,26 dni Średnia prędkość na orbicie- 29,9 km/s Promień równikowy- 6378 km Promień średni- 6371 km Masa- 5,975 1024 kg Mars Mars jest ostatnią z planet "ziemskich". Znacznie mniejszy od Ziemi pod względem rozmiarów - 53% promienia Ziemi, oraz masy - 10,7% masy Ziemi. Budowa wewnętrzna jest podobna do budowy wewnętrznej Ziemi - płynne żelazne jądro, płaszcz oraz tak jak w przypadku Wenus i Merkurego jednolita skorupa. Powierzchnia Marsa przypomina suchą i zimną pustynię i górski krajobraz. Piasek uformowany jest w wydmy. Na Marsie występują formacje kraterów, które uległy znacznie silniejszej erozji niż na Księżycu, dolin przypominających koryta ziemskich rzek, obszarów aluwialnych, uskoków, oraz wielkich wzniesień wulkanicznych. Jowisz Jowisz jest największą planetą naszego układu i pierwszą należącą do rodziny planet-olbrzymów. Średnica równikowa planety wynosi 142980 km, czyli jest ponad 11 razy większa od promienia Ziemi. Średnica biegunowa Jowisza jest o 8400 km mniejsza. Przyczyną tak silnego spłaszczenia planety jest jej szybka rotacja. Masa Jowisza jest 318 razy większa od masy Ziemi, ale przy tym przeszło 1000 razy mniejsza od masy Słońca. Jowisz posiada skład chemiczny podobny do Słońca czyli głównie wodór i hel, lecz żeby stać się gwiazdą musiałby być ponad 30 razy masywniejszy. Saturn Saturn jest ostatnią planetą widoczna okiem nieuzbrojonym. Wygląda jak jedna z najjaśniejszych gwiazd nieba. Saturn jest bardzo podobny budową do Jowisza. Jego średnica równikowa wynosi prawie 121000 km, jest także silnie spłaszczony wskutek szybkiej rotacji. Na tarczy planety wyróżniają się pasma chmur, podobnie jak na Jowiszu; podobny jest również ich skład chemiczny, a także skład chemiczny całej atmosfery Saturna. Temperatura powierzchniowych warstw atmosfery wynosi około -165 stopni Celsjusza i jest 30 stopni wyższa ,którą miałaby ta warstwa w przypadku ogrzewania tylko przez Słońce. Uran W odległości prawie 2,9 mld km krąży wokół Słońca Uran, obiegając je w ciągu 84 lat. Okres obrotu wynosi blisko 17 godzin, co jest przyczyną spłaszczenia planety. Średnica planety wynosi ponad 51 tysięcy km, a jej masa jest tylko 14,5 razy większa od ziemskiej. Charakterystyczne dla Urana jest to że jego oś obrotu nachylona jest do jego orbity pod kątem 8 stopni, leży on więc "na boku", przy czym wszystkie znane księżyce krążą po orbitach prostopadłych do orbity planety. Neptun NEPTUN to ósma wg oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Elementy orbity: półoś wielka 4,50 · 109 km, mimośród 0,0087, nachylenie płaszczyzny orbity względem ekliptyki 1°46'20'', okres obiegu wokół Słońca 164,78 lat, okres obrotu ok. 18h, promień równikowy planety 24 764 km, nachylenie równika względem ekliptyki ok. 29°, masa 1,02 · 1026 kg, albedo 0,84, przyspieszenie na powierzchni 11,6 m/s2, temp. półsfery zwróconej do Słońca ok. –165°C (ok. 108 K). Pluton Pluton jest ostatnią ze znanych planet naszego układu. Obiega słońce w odległości prawie 6 mld km, w okresie 248 lat, po bardzo wydłużonej orbicie(przez co czasami znajduje się bliżej Słońca niż Neptun). Rozmiarem Pluton jest tylko trzykrotnie większy od największych planetoid, a mniejszy od wielu księżyców planetarnych Jego średnica wynosi 2320 km, a masa jest niecałe sześć razy mniejsza od masy księżyca ziemskiego. Planetoidy Główny pas planetoid to obszar między orbitami Marsa i Jowisza, gdzie porusza się większość (około 95%) maleńkich planetek zwanych właśnie planetoidami. Są to skaliste ciała o średnicach mniejszych od 1000km i większych od około 1km. Poruszające się w przestrzeni międzyplanetarnej obiekty mniejsze (granica jest umowna) nazywamy meteroidami. Astronomowie przypuszczają, że pas planetoid to kawałki planety, która nie zdołała się uformować z powodu silnego oddziaływania grawitacyjnego Jowisz i Marsa. Średnie odległości od Słońca- 420 do 520 mln km Przeciętne okresy obiegu wokół Słońca- od 3 do 6 lat Promienie- umownie od 1km do 1000km; największa planetoida- Ceres ma 466km Sumaryczna masa- około 15% masy Księżyca Średnia gęstość- około 2g/cm3 Bibliografia: Martyna Ch.
HIyH. 237 428 31 325 7 70 198 309 277
z czego można zrobić planety do układu słonecznego
